- tövbə
- is. <ər.> Etdiyi pis əməldən peşman olub bu işi daha etməyəcəyinə söz vermə, əhd etmə. <Camaat:> <Hacının> tövbəsi bizə lazım deyil. Ə. H.. // Bəzən nida məqamında işlənir. <Tarverdi:> Vay aman, qələt elərəm, quldurluğa dəxi çıxmanam, heç kimi soymanam, tövbə, tövbə! M. F. A.. // din. Günah və qəbahətlərindən əl çəkib, Allaha üz tutaraq bir daha etməyəcəyinə söz vermə. <Xanım> . . qarşısında sönük işıq yanan İsanın təsvirinə yanaşdı, dizi üstə düşüb tövbəyə başladı. Ç.. Tövbə etmək (qılmaq) – 1) din. günahlarından peşman olub, bir daha onları təkrar etməyəcəyinə söz vermək, and içmək: 2) təqsirlərini boynuna alıb, daha təkrar etməyəcəyinə söz vermək, and içmək. Ənvər yalvarıb-yaxardı. Müşkünazın qarşısında diz çöküb dil çıxartdı. Tövbə eləyib üzr istədi. Ə. Vəl.. <Ehtişami Azərə:> Son dəfə təklif edirəm, tövbə et, Azər, tövbə etsən, boş vəzir özü bura gəlib, günahından keçəcək! Ə. Məmmədxanlı; 3) tərgitmək, əl çəkmək. Mən qumarı tövbə etmişəm. S. S. A..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.